Es cierto, tu vida entera puede cambiar en un instante.

En este momento estoy en la casa de mis padres. Solo veo a mis padres una vez al año. Ellos viven al otro lado del país. Cuando estoy acá, me gusta ayudar mis padres. A veces limpio, a veces lavo, a veces miro sus aburridos programas de televisión. A mi madre le encanta leer. Ella lee mucho. Hoy llevo sus libros de vuelta a la biblioteca. Es un camino corto, solo quince minutos. Hay muchos libros. Cuando llego, mis brazos estan cansados. En la biblioteca, pongo los libros en la recepción. Miro hacia arriba y veo a un hombre. Tiene veinte años más que yo, pero se ve igual a mí. ¡Exactamente igual! Los mismos ojos, nariz, boca, cabello… ¿Cómo es posible? Solo puedo pensar en una razón: ¡él es mi verdadero padre! Corro a casa. Necesito preguntar a mi madre. Mi mente corre. ¿Es verdad? ¿Es real? Llego a la casa. En la cocina, encuentro a mi madre. Intento hablar, pero no puedo. Necesito tomar un respiro. Ella sonríe y dice, “Oh, ya estas de vuelta.” Pregunto quién es el hombre de la biblioteca. Su expresión cambia. Hace una pausa. Los segundos parecen minutos. Ella me dice que tengo un parentesco con él. No puedo respirar. Mi mundo esta roto. Pregunto si mi padre sabe. Ella dice que sí, por eso él nunca va a la biblioteca. Me siento frío. No puedo pensar. Me siento apenado por mi padre. Él es un buen hombre. ¿Cómo puede mi madre hacer esto? Yo digo que quiero saber todo sobre mi verdadero padre. Mi madre esta confundida. “Pero tú sabes todo sobre tu padre. ¿Qué quieres decir?.” “El hombre en la bilbioteca,” digo. Ella se ríe, “¿Qué? Ese no es tu padre, ¡es tu tío! A tu padre no le gusta tu tío. Por eso él no va a la biblioteca. ¿Por qué piensas que él es tu padre?” “Porque me veo como él.” “Bueno, por supuesto. Ustedes son parientes.” Yo sonrío. Mi mundo esta bien de nuevo. “Madre, ¿podemos ver algo aburrido en la televisión? Necesito relajarme.”

Ճիշտ է, ձեր ամբողջ կյանքը կարող է փոխվել մեկ ակնթարթում: Այս պահին ես իմ ծնողների տանն եմ: Ծնողներիս տեսնում եմ տարին մեկ անգամ։ Նրանք ապրում են երկրի մյուս ծայրում։ Երբ ես այստեղ եմ, սիրում եմ օգնել ծնողներիս: Երբեմն մաքրում եմ, երբեմն լվանում, երբեմն դիտում եմ նրանց ձանձրալի հեռուստահաղորդումները: Մայրս սիրում է կարդալ: Նա շատ է կարդում: Այսօր ես նրա գրքերը հետ եմ տանում գրադարան: Դա կարճ ճանապարհ է, ընդամենը տասնհինգ րոպե: Շատ գրքեր կան։ Երբ հասա, ձեռքերս հոգնել էին։ Գրադարանում ես գրքերը դրեցի դիմացի սեղանին։ Ես նայում եմ վերև և տեսնում եմ մի տղամարդու: Նա ինձնից 20 տարով մեծ է, բայց նույն տեսքն ունի։ Հենց նույնը: Նույն աչքերը, քիթը, բերանը, մազերը… ինչպե՞ս է դա հնարավոր։ Ես կարող եմ միայն մեկ պատճառ մտածել. նա իմ իսկական հայրն է: Ես վազում եմ տուն: Պետք է մայրիկիս հարցնեմ: Իմ միտքը վազում է: Արդյո՞ք դա ճիշտ է: Արդյո՞ք սա իրական է: Ես հասնում եմ տուն: Խոհանոցում ես գտնում եմ մայրիկիս։ Փորձում եմ խոսել, բայց չեմ կարողանում: Ես պետք է շունչ քաշեմ: Նա ժպտում է և ասում. -«Օ՜, դու վերադարձար»: Հարցնում եմ՝ ո՞վ է գրադարանի մարդը։ Նրա արտահայտությունը փոխվում է: Նա դադար է տալիս: Վայրկյանները րոպեներ են թվում: Նա բացատրում է, որ ես նրա հետ կապված եմ: Ես չեմ կարող շնչել: Իմ աշխարհը կոտրված է: Հարցնում եմ՝ հայրիկը գիտի՞: Ասում է՝ այո, դրա համար էլ երբեք գրադարան չի գնում։ Ես ցուրտ եմ զգում։ Ես չեմ կարող մտածել: Ես ցավում եմ հայրիկի համար: Նա լավ մարդ է։ Ինչպե՞ս կարող է մայրս դա անել: Ես ասում եմ, որ ուզում եմ ամեն ինչ իմանալ իմ իսկական հայրիկի մասին: Մայրս շփոթված է. -«Բայց դու ամեն ինչ գիտես քո հոր մասին։ Ի՞նչ ի նկատի ունես:» «Մարդը գրադարանում», — ասում եմ ես: Նա ծիծաղում է: -«Ի՞նչ: Դա քո հայրը չէ, դա քո հորեղբայրն է: Քո հայրը չի սիրում քո հորեղբորը: Դրա համար նա գրադարան չի գնում։ Ինչո՞ւ ես կարծում, որ նա քո հայրն է: -«Որովհետև ես նման եմ նրան»: -«Դե, իհարկե, դուք ազգական եք»: Ես ժպտում եմ։ Իմ աշխարհը նորից լավ է: