The Great Gatsby By F. Scott Fitzgerald

In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I’ve been turning over in my mindever since. ‘Whenever you feel like criticizing any one,’ he told me,
‘just remember that all the people in this world haven’t had the advantages that you’ve had.’
He didn’t say any more but we’ve always been unusually communicative in a reserved way, and I understood that he meant a great deal more than that. In consequence I’m inclined to reserve all judgments, a habit that has opened up many curious natures to me and also made me the victim of not a few veteran bores. The abnormal mind is quick to detect and attach itself to this quality when it appears in anormal person, and so it came about that in college I was unjustly accused of being a politician, because I was privy to the secret griefs of wild, unknown men. Most of the confidences were unsought—frequently I have feigned sleep, preoccupation, or a hostile levity when I realized by some unmistakable sign that an intimate revelation was quivering on the horizon—for the intimate revelations of young men or at least the terms in which they express them are usually plagiaristic and marred by obvious suppressions.
Reserving judgments is a matter of infinite hope. I am still a little afraid of missing something if I forget that, as my father snobbishly suggested, and I snobbishly repeat a sense of the fundamental decencies is parcelled out unequally at birth.

Իմ երիտասարդության և ավելի խոցելի տարիներին հայրս ինձ որոշ խորհուրդներ տվեց, որոնք այդ ժամանակվանից ես պահում եմ իմ մտքում:

— Երբ ցանկանաս քննադատել որևէ մեկին, — ասաց նա ինձ,- պարզապես հիշիր, որ այս աշխարհում բոլոր մարդիկ չեն ունեցել այն առավելությունները, որոնք ունեցել ես դու»:
Նա այլևս բան չասաց, բայց մենք միշտ անսովոր շփվող ենք ՝ զուսպ եղանակով, և ես հասկացա, որ նա դրանից շատ ավելին նկատի ուներ: Այնուամենայնիվ, ես հակված եմ վերապահել բոլոր դատողությունները, մի սովորություն, որը շատ հետաքրքիր բնույթ է ինձ համար, այն նաև ինձ չի դարձել մի քանի վետերան ծակոտիների զոհ: Աննորմալ միտքը արագորեն ինքն իրեն գտնում և կցվում է այս որակին, երբ դա հայտնվում է աննորմալ մարդու մոտ, և դրա հետևանքն այն է, որ քոլեջում ինձ անարդարացիորեն մեղադրում էին որպես քաղաքական գործիչ, քանի որ ես գաղտնի էի շատ, անհայտ տղամարդ էի ինձանից ներկայացնում։ Վստահության մեծ մասն անքննարկելի էր. Հաճախ ես ձևացնում էի իբրև քնած եմ, զբաղված կամ թշնամաբար բծախնդրանում էի, երբ ինչ-որ թույլ նշանով հասկանում էի, որ հորիզոնում դողում է ինտիմ հայտնություն. Երիտասարդ տղամարդկանց ինտիմ հայտնությունների կամ գոնե դրանց պայմանները սովորաբար արտահայտվում են, գրագողությամբ կամ վնասված ճնշումներով:
Վճիռները վերապահելը անսահման հույսի հարց է: Ես դեռ փոքր-ինչ վախենում եմ ինչ որ բան բաց թողնելուց, եթե մոռանամ դա, ինչպես հայրս էր ասում, և ես կրկնում էի, որ հիմնավոր պարկեշտության զգացումը անհավասարաչափ է բաշխվում ծննդյան ժամանակ: