About half way between West Egg and New York the motor-road hastily joins the railroad and runs beside it for a quarter of a mile, so as to shrink away from a certain desolate area of land. This is a valley of ashes—a fantastic farm where ashes grow like wheat into ridges and hills and grotesque gardens where ashes take the forms of houses and chimneys and rising smoke and finally, with a transcendent effort, of men who move dimly and already crumbling through the powdery air. Occasionally a line of grey cars crawls along an invisible track, gives out a ghastly creak and comes to rest, and immediately the ash-grey men swarm up with leaden spades and stir up an impenetrable cloud which screens their obscure operations from your sight. But above the grey land and the spasms of bleak dust which drift endlessly over it, you perceive, after a moment, the eyes of Doctor T. J. Eckleburg. The eyes of Doctor T. J. Eckleburg are blue and gigantic—their retinas are one yard high.They look out of no face but, instead, from a pair of enormous yellow spectacles which pass over a nonexistent
nose. Evidently some wild wag of an oculist set them there to fatten his practice in the borough of Queens, and then sank down himself into eternal blindness or forgot them and moved away. But his eyes, dimmed a little by many paintless days under sun and rain, brood on over the solemn dumping ground. The valley of ashes is bounded on one side by a small foul river, and when the drawbridge is up to let barges through, the passengers on waiting trains can stare at the dismal scene for as long as half an hour. There is always a halt there of at least a minute and it was because of this that I first met Tom Buchanan’s mistress.
Վեստ Էգգի և Նյու Յորքի ճանապարհների միջև, կեսը դեռ չհասած ավտոճանապարհը միանում է երկաթգծին և քառորդ մղոն անցնում, որպեսզի փոքր-ինչ անցնի հողային տարածքներից: Սա մոխրից առաջացած հովիտ է՝ հրաշալի ֆերմա, որտեղ մոխիրը ցորենի պես աճում է լեռնաշղթաներով ու բլուրներով , գրոտեսկային այգիներով, որտեղ մոխիրը տների ծխնելույզների և ծխացող ծուխի է նմանվում, և վերջապես, քանդվող մարդկանց ջանքերի, մռայլ և փոշոտ օդի միջով: Ժամանակ առ ժամանակ գորշ մեքենաների շարքը սողում է անտեսանելի գծի երկայնքով, սարսափելի ճռռոց տալիս և հանգստանում, իսկույն մոխրագույն մարդիկ հավաքվում են՝ կապարի բահերով, և խթանում անթափանց ամպը, որը ցույց է տալիս նրանց անհայտ գործողությունները: Բայց մոխրագույն հողի և ցնցող փոշու վերևում, որոնք անվերջ թափվում են, դուք մի պահ հետո նկատում եք բժիշկ Թ. Է. Էկլեբուրգի աչքերը: Բժիշկ Թ. Է. Էքլեբուրգի աչքերը՝ կապույտ և հսկա են. Նրանց ցանցաթաղանթները մեկ բակի բարձրություն ունեն: Նրանք ինչ-որ մեկին չեն նայում, քանի որ ՝ հսկայական դեղին ակնոցները խանգարում են, նրանք նայում են գոյություն չունեցող մի բանի:
Քիթը՝ Ակնհայտ է, որ ակնաբույժի ինչ-որ վայրագ վագոն նրան տեղավորեց այնտեղ ՝ Քուինսի թաղամասում իր պրակտիկայից ելնելով, իսկ հետո ընկղմվեց հավիտենական կուրության մեջ կամ մոռացավ դրա մասին և հեռացավ: Բայց նրա աչքերը, արևի և անձրևի տակ, աննկուն օրերից մի փոքր մթագնած, նայում էին հանդիսավոր աղբավայրի վրա: Մոխիրի հովիտը մի կողմից սահմանափակված է մի փոքրիկ փչացած գետով, և երբ ճահճի կամուրջը բարձրանում է լեռնանցքներ թողնելու համար, սպասող գնացքների ուղևորները կարող են կես ժամվա ընթացքում նայել անմխիթար տեսարանին: Այնտեղ միշտ կա առնվազն մեկ րոպեի դադար, և հենց այդ պատճառով ես առաջին անգամ հանդիպեցի Թոմ Բուչենանի սիրուհուն:
Լիլիթ Սարիբեկյան 