Աշուն է։ Դրսում եղանակը հոգուս պես մռայլ է։
Քամի է, մեղմ քամի, որը փչում է մարդկանց հոգու մեջ ու նրանց վերքերը նորից ցավեցնում: Աշնանային այդ մելանխոլիկ եղանակը մարդկանց մեջ անցյալի հուշեր է արթնացնում: Հուշեր՝ որոնք հիշելիս ժպտում ես , բայց սիրտդ ու հոգիդ ճմլվում են: Այդ հուշերը միշտ մեզ հետ են լինում:
Աշնանային անձրևի կաթիլները՝ չասված խոսքեր են: Ամեն մի որոտը՝ անավարտ պատմություն : Իսկ աշնանային եղյամը մեր վերքերն են , որ ամեն մի մանրուքից կարող են բացվել և կրկին մեզ ցավ պատճառել:
Թող այս աշունն էլ ավարտվի, տանելով իր հետ չասված խոսքեր, չլսված բառեր, լքված մարդկանց, անավարտ պատմություններ:
Լիլիթ Սարիբեկյան 